راستش را بگم اصلا قصد نداشتیم بریم کرکبود. رفتیم تا پول دیوان غواص را که به علت قیمت نسبتا بالاش خوب فروش نرفته بود بگیریم. یکیش را هم یک گردشگر اهل اصفهان خریده بود. ( البته یه نکته هم اینجا بگم. کار فرهنگی کردن جز عشق نمی طلبد. گاهی یه چیز هم باید از جیب بزاری. همانطور که ما هم قسمتی از سود فروشنده را از جیب دادیم. )بگذریم. مغازه بسته بود و من پای بازگشت نداشتم. گفتم یه دوری بزنیم تا باز کند. رفتیم شهرک و اوانک و ... تا رسیدیم به تابلوی کرکبود. تابلوی کرکبود را رد کردیم زدم رو ترمز. به دوستم گفتم من جز ده خودمان با چند تا ده که به خاطر امامزاده رفتیم جاهای دیگه طالقان نرفتم. خلاصه سر خر را به سمت کرکبود کج کردیم. پس از پیچ در پیچ های 360 درجه ای به یک دشت وسیع رسیدیم. ظهر تابستان بود اما رگبار زده بود و هوا روح نواز. به ده اول رسیدیم . وای که چه باغ سیب هایی داشت. گفتند اینجه هَشانه. به راهمان ادامه دادیم و رسیدیم به کرکبود. نزاشتن ماشینو به داخل ده ببریم. جوانک میگفت یه ربع ساعت راهه. پس از پیمودن مسیر ی که از داخل روستا رد میشد از انتهای روستا خارج شدیم. آنجا هم باغ سیب بود و مردی داشت سیبهاش را به گردشگر ها میفروخت. کنار راه دره ای بود که واقعا عمیق بود.با وجود اینکه اهل کوهم ولی من را خاک کبود رنگ آنجا(شاید مصداق کرکبود باشد) و ارتفاع وحشتناک دره گرفت. دیوار بلندی که با زاویه قائمه به ته دره وصل میشد.
بعد از آن، سراشیبی به سمت آبشار شروع میشد. خیلی ها همانجا می ایستادند . ما هم خواستیم همانجا بمانیم ، اما اگه پایین نمیرفتیم جدا از کفمان میرفت. رفتیم پایین. خنکای آبشار آنقدر لذت بخش بود که دمی را به نظاره ایستادیم. یادم رفت بگم پسر نگهبان دم ده گفت بهار هیبت و عظمت آبشار دیدنی است اما در تابستان هم که کم آب است ارزش دیدن را دارد. شدت آب به حدی بوده است که سنگ های زیر آبشار را همانند حوضچه های تقریبا بزرگ که جون میده برای آبتنی در آورده است.
نکته ای که قابل بیان است این است که لا اقل اگرشورا در مسجد را می بندند یه دستشویی عمومی برای این مکان که گردشگر زیاد داره بزارن.
